Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, χαμηλόφωνος Ποιηταράς της Σκιάς αλλά και υπέροχο τρολλ της εποχής του, τόχε κακό (not) συνήθειο να παίζει με διάφορα ποιητικά είδη και στυλ, αλλά και να μιμείται γραφές «συναδέλφων», πάντοτε με ένα λεπτεπίλεπτο κωμικό τρόπο και μια πρέζα αμυδρής ειρωνείας -έναν έξυπνο συνδυασμό που δύσκολα συναντάς σε παρόμοιες απόπειρες.
Μερικές πολύ πετυχημένες παρωδίες του, τις δημοσίευσε, με το ψευδώνυμο Πλάτων Χαρμίδης (!) και τον τίτλο: «A la maniere de...» («Με τον τρόπο τού... τάδε»).
Παρόμοια λογοτεχνικά παίγνια συναντάμε και στην πιο σύγχρονη γενιά.
Υπάρχει, για παράδειγμα, μια συλλογή με παρωδίες στον Κόλλια της καρδιάς μας, γραμμένες από τον ...Νίκο Καββαθία (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη) και τίτλο «Τα Ταμπού και Μούσι».
Για να μη το ζορίζω πολύ, πρόσεξα ότι στους στιχουργούς που, δόξα τω διάολω έχουμε εκατομμύρια, δεν έχει «ανοίξει» όσο θάπρεπε ετούτο το παιχνίδι, όχι μόνο στο παρωδιακό αλλά ούτε καν στο πιο «άκακο» ύφος μίμησης.
Υπάρχουν κάτι πρόχειρα comedy acts που σατυρίζουν γενικώς (έντεχνο, λόου μπαπ κτλ), αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο, με διευθύνσεις και ονόματα.
Γι’ αυτό εσκέφτηκα να κάνω την αρχή, με όση σπουδή διαθέτω, χωρίς διάθεση να προσβάλω μα, όπως είπα, να παίξω!
Επίσης, να ξεκαθαρίσω ότι:
α. δεν υπαινίσσομαι ότι (όλοι) οι στιχουργοί έχουν «μανιέρα». Η «μανιέρα» έχει μια μειωτική χροιά στον χώρο. Έχουν όμως ο καθένας κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα οποία υπερτονίζονται εδώ για να πετύχει -όσο πετυχαίνει- η μίμηση.
β. οι παρακάτω μιμήσεις είναι πιο πολύ η αίσθηση των «συνηθειών» που έχω «λάβει» από κάθε στιχουργό/τραγουδοποιό, τους οποίους έχω μελετήσει αρκετά, και όχι ένα πρόχειρο κολάζ με λέξεις κι εκφράσεις που έχουν γράψει στα τραγούδια τους.
Είναι, δηλαδής, όλα, πρωτότυπες δημιουργίες, απλώς «Με τον τρόπο τού...»
Περιμένω γνώμες!
1. À la manière de... Τζίμης Πανούσης
Βγήκα στον πόλεμο με τα μπούνια
κι έχω το γιόκα μου στην κούνια.
Φόρεσα κόκκινα τακούνια
τι κι αν μου κρέμασαν κουδούνια,
είμαι Ευρωπαία.
Μονάχη μες στο μαύρο κύμα
πίνω τα κάτουρά μου χύμα
παρέα με τον Παύλο Τσίμα
τι κι αν τα βγάζω τσίμα τσίμα
είναι ωραία.
Είμαι εκδιδόμενη τού Στάλιν
είμαι ορφανό του Μπελογιάννη.
Κι αν δεν μου πάνε τα Αρμάνι
έχω ερκοντίσιο στη στάνη,
έχω παρέα.
Στο δρόμο με φωνάζουν Έλλη
παλιά με φώναζαν Βαγγέλη.
Η επανάσταση είναι τραβέλι
δεν θέλει όπλα, εμένα θέλει.
2. À la manière de... Μάνος Ελευθερίου
Ήρθες ντυμένη με παραδεισένια στόφα
να πεις πικρά τραγούδια της μαρμαρυγής.
Του Έρωτα εφύλαξες ποιήματα στης γης
τη σκουριασμένη από τον χρόνο γκρίζα κόφα.
Ποιος θα σε πάρει από το κρίμα των καιρών
να σε βαφτίσει άγιο Μακμπέθ στην αμφιλύκη;
Ποιος θα σε ντύσει χερουβείμ κι ανέμου νίκη,
να γίνεις στίχος των μπωντλαιρικών σκοπών;
Είπες αγγελική την κόλαση του Κάφκα
και του Ρεμπώ το γράμμα κοφτερό νυστέρι.
Μα ο Πικασσό λερός πετά σα περιστέρι
μακριά από της πληγής τη χωματένια γιάφκα.
3. À la manière de... Οδυσσέας Ιωάννου
Της μνήμης τώρα θα κυλήσει το νερό
θα προχωράς μπροστά μα θα πηγαίνεις πίσω.
Σ’ ένα χειμώνα θα ξυπνάς πια βροχερό,
σκυφτή κι εγώ δεν θα μπορώ να σου μιλήσω.
Θα 'ναι νεκρές οι μέρες κι άσχημος καιρός
ο χρόνος όλους θα μας έχει πια νικήσει.
Θα έχει φύγει πια αυτός ο ποταμός
κι εσύ τσιγάρο, που θα έχει πλέον σβήσει.
Δεν έχω άλλες λέξεις
κι ούτε βροχή για δρόμο.
Μου τέλειωσαν οι σκέψεις
που φύλαγα στον ώμο.
4. À la manière de... Ελένη Φωτάκη
Πριν ακόμα ναρθείς
είχες φύγει σαν Άνοιξη
Κι ήταν θλίψη κατάνυξη.
Σα φιλί να χαθείς.
Η βροχή ξαναζεί
η ψιλή των αγγέλω.
Μαραμένο σε θέλω
να μ’ ανθίσεις μαζί.
Μ’ ένα δάκρυ από δυόσμο
να ποτίσεις τον κόσμο.
Στον κήπο σου φθάρηκα,
Έρωτα, δε σε χάρηκα.
5. À la manière de... Λευτέρης Παπαδόπουλος
Στο ζεστό το αλωνάκι
σε πίνω απόψε σαν κρασί.
Μόνος πάνω στο γιατάκι
μ’ ένα φτωχό πουκαμισάκι
απ’ την παλιά μας τη ζωή.
Στο ζεστό το αλωνάκι
στέκεσαι μες στην αντηλιά.
Σου γυρεύω ένα φιλάκι
μα εσύ το γνώριμο ναζάκι
σαν τότες που ήμασταν παιδιά.
Κι όταν γλυκοχάραζε
τ’ όνειρό μου τάραζε
μια μορφή απ’ τα περασμένα χρόνια.
Όλονε με τύλιγε
έπινε, δε μίλαγε,
κι έκλαιγε μονάχη στα σεντόνια.
6. À la manière de... Νίκος Γκάτσος
Αγγελική, λες πως στη Δύση κολυμπάς
μα έχει τη φούστα σου σκονίσει ο αραμπάς.
Εσύ πριγκήπισσα λευκή σαν Παναγιά
έχεις χαρίσει την ευκή στον κεχαγιά.
Κάθισε στο τραπέζι μας να δούμε, Αγγελική
πώς σε λογιάζει ο θάνατος μ’ αγάπη βιβλική.
Σε τραγουδήσαν Πελασγοί ταξιδευτές
σε πολεμήσαν μες στη γη ειρηνευτές.
Ξανθό κορίτσι, στέκεις στου Άδη τη θωριά
και τονε χρίζεις μ’ ένα χάδι ανημποριά.
Πάνω σου ξίφη κρέμασε και φορεσιές χρυσές
να σε βλέπει και να σπάει του κόσμου ο μεντεσές.
μα έχει τη φούστα σου σκονίσει ο αραμπάς.
Εσύ πριγκήπισσα λευκή σαν Παναγιά
έχεις χαρίσει την ευκή στον κεχαγιά.
Κάθισε στο τραπέζι μας να δούμε, Αγγελική
πώς σε λογιάζει ο θάνατος μ’ αγάπη βιβλική.
Σε τραγουδήσαν Πελασγοί ταξιδευτές
σε πολεμήσαν μες στη γη ειρηνευτές.
Ξανθό κορίτσι, στέκεις στου Άδη τη θωριά
και τονε χρίζεις μ’ ένα χάδι ανημποριά.
Πάνω σου ξίφη κρέμασε και φορεσιές χρυσές
να σε βλέπει και να σπάει του κόσμου ο μεντεσές.
7. À la manière de... Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Στα παλιά παγκάκια της Αθήνας
οι έρωτες οι φλογεροί
λιώνουν αργά σαν το κερί
σε μία πόλη βουερή
Αύγουστος μήνας.
Στα παλιά παγκάκια της Αθήνας
ανάμεσα από μια ρωγμή
σ’ όλα τα «δεν» μας και τα «μη»
φυτρώνουν πόθοι και καημοί
μα είναι ρουτίνας.
Νύχτα ζάλη στου Ψυρρή
ξανά κι έρωτες γδάρτες.
Έλα σαν σιωπή σκληρή,
κι όλες τις πίκρες πάρτες.
Μέσα στης λύπης την πηγή,
χούφτα κάνω το χέρι
Εσύ δεν είσαι η πληγή,
Εσύ αγάπη μου είσαι το μαχαίρι.
8. À la manière de... Μυρτώ Κοντοβά
Βάζω τα όνειρα σε σπορ αμάξι
και σαν τρελή οδηγώ στην εθνική.
Τους σκάρτους γκόμενους έχω πετάξει
κι όλους τους έρωτες που γίναν φορτικοί.
Σου είπα πια σπάω πλάκα,
άντε χάσου ρε βλάκα
άντε χάσου ρε βλάκα
σε χωρίζω με μέιλ
στη βεράντα κοκτέιλ,
στη βεράντα κοκτέιλ,
Είμαι μια άλλη και σ’ όσους αρέ!
Στη βεράντα του κόσμου
ο άνεμος ο δικός μου
ο άνεμος ο δικός μου
τους ντεμέκ δεν χωράει
και μπροστά προχωράει,
και μπροστά προχωράει,
σεισμό θέλω, όχι αντράκια μη χε!
9. À la manière de... Άλκης Αλκαίος
Σφυράει ζεϊμπέκικο σκοπό πάνω στην πλώρη
κι εγώ κοιμάμαι σε σκισμένα μαξιλάρια,
με ζέστη εξωτική που ιδρώνουν τα ντουβάρια,
σκυμμένος πάντα μ’ ένα σκάρτο αποφόρι.
Σ’ άγριο ναυάγισμα ζαλίζεσαι στον χάρτη
και δυο ανέμοι σε χορεύουν μπαλαρίνα.
Σαν μια γοργόνα γλίστρα κι έλα απ’ την καρίνα
να ζωγραφίσεις την ψυχή μου στο κατάρτι.
Τρύπιο όνειρο η ζωή με ξένο δεκανίκι
βαρύ τσιγάρο που ποτέ του δεν σκαντζάρει.
Είσαι φουρτουνιασμένη μα έχεις τον Βαρδάρη
να σε μεθάει γλυκά απ’ τη Θεσσαλονίκη.
10. À la manière de... Γιάννης Αγγελάκας
Παιδική ανάμνηση πούγινες τέλεια πόρνη
σε ψάχνω ακόμα στις αλάνες που γυρνούσα.
Ένα άχρηστο φευγιό στο σβέρκο μου κρατούσα
που σα θηρίο λίγο λίγο μ’ εξοντώνει.
Γίναν στις τάξεις τους ακίνδυνα συνθήματα
γεννήθηκαν θανάτοι σα βουβό τραγούδι.
Δειλία παντοτινή τους, άνυδρο λουλούδι
Βαρέθηκα να καίω τα ίδια μου τα ποιήματα.
Αγάπες χαρτονένιες, πόθοι δίχως ζάλη
η κοινωνία της σκατένιας ομορφιάς.
Γρανάζι σκουριασμένο, φίλε, δε γυρνάς
και δεν σε βλέπω μες στο μαύρο μου το χάλι...
11. À la manière de... Νίκος Καρβέλας
Σε ψάχνω στα φωνήεντα, στα σύμφωνα
και στο κουτί του χαλασμένου θερμοσίφωνα.
Σε ψάχνω να σου πω πως σ’ αγαπάω σαν τον Μόγλη
κι όλο φεύγεις, όλο φεύγεις
άλλο πια μη μ' αποφεύγεις
έλα για να σφουγγαρίσεις την αγάπη μας την τρώγλη.
Σ’ ένα ποτήρι άπλυτο, σ’ ένα σώμα παράλυτο
ποιος θα μου λύσει το αίνιγμα το άλυτο;
Τότε που καυλαντίζαμε, ντυνόμουν Καρλομάγνος
σ’ ένα κλειστό δωμάτιο
ο Διάολος σε κοβάλτιο
μα τώρα εσύ τζαζόγρια κι εγώ ένας ποδολάγνος.
Κι αν τώρα κλαίμε σαν χαζοί, στης αγάπης το μαγαζί
γέροι θάμαστε μαζί
να μας τρέχουν τα σαλάκια.
Και λέω ευτυχώς, που μας θέλει ο θεός
γιατί πονάει ο χωρισμός,
σαν δυνατό κλωτσίδι στα μπαλάκια.
12. À la manière de... Φοίβος Δεληβοριάς
Μ’ ένα σέικερ στο χέρι από μια άλλη εποχή
στα μπαράκια της Αθήνας να μας λούζει μια βροχή.
Μια γλυκόπικρη ανάσα, βιαστικός βηματισμός
technicolor σινεμάδες και ν’ αργεί ο ηλεκτρικός.
Να γυρνούσε η κλεψύδρα, σέπια νάπεφτε παντού
και με ψεύτικα πιστόλια να γινόμουν Λούκυ Λουκ
Κι εσύ σαν την Τζέιν Φόντα ν’ ανεμίζουν τα μαλλιά
έτσι απλά να ήμασταν δεκαεφτά ξανά.
13. À la manière de... Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Η Σαμσάρα θα τον καταπιεί τον Ήλιο
θα λύσει ο αχόρταγος τα μάγια του σύμπαντος
και θάναι ώρα κατάμαυρη, από εκείνες
που ωχριούν τα ερμάρια
που ωχριούν τα ερμάρια
κι όλα μέλπουν την αιθέρια θλίψη μας.
Η Σαμσάρα θα μας στήσει στη γραμμή
θα κρώζει ο ελάχιστος την άνυδρη πενιά του
και θάναι πόθος ακατανόητος, όπως
όταν αυτοκτονούν οι τύψεις
όταν αυτοκτονούν οι τύψεις
κι οι αυταπάτες γίνονται τσάμικος χορός.
Τότε, κάπως θ’ αντέχεται η ύπαρξη
Αμάν· και τ’ άστρα
Θα λεν την παντοτινή τους ιαχή:
«Γεια και χαρά σου
Γεια και χαρά σου
Γεια και χαρά Σουμπκομαντάντε Μάρκος»
14. À la manière de... Άκης Πάνου
Τι το θες το πεπρωμέ
σ’ έναν τόπο χαλασμέ;
Κάλλιο πέντε και στο χε
παρά δέκα και καρτέ.
Να το χε το πεπρωμέ
ψεύτη κόσμε, σαπισμέ.
Με αρχόντους τους μπασμέ
που είσαι ρε αλήτη Θεέ;
Δεν γουστάρω τους αφέ
μοναχός κάνω σεφτέ.
Έτσι είμαι, κι όσοι θε.
Έτσι είμαι, κι όσοι θε.
Δεν θα κάνω εγώ ποτέ
τουμπεκί ψιλοκομμέ.
15. À la manière de... Active Member (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου/Μιχάλης Μυτακίδης)
Από μια στενή γωνούλα του γκρεμού σαν πανωφόρι
για την αφεντιά μου και της λήθης την κλαμμένη κόρη
ξεπροβάλλουν για τον τελευταίο χορό τους τ’ αγγελούδια
και γίνονται ανάμεσα από τις ρωγμές λουλούδια.
Χρονομάγια από ένα άλικο χτες οι ξοφλημένοι ιππότες
κι οι μυκηθμοί του αγοριού να σχηματίζουν νότες.
Της θάλασσας και της φωτιάς τα ξεφτισμένα αρώματα
να δίνουν σώμα στα πουλιά με απέθαντα χρώματα.
Στο αντάμωμα της φυλακής, στο βάθεμα της λύπης
για ένα παιδί που τους γονείς δεν είδε ούτε μια μέρα
για ένα παιδί που ξάστρισε και που δεν έχει παίξει
κι έχει στο προσωπάκι του σα χάραγμα τη λέξη
«Πατέρα!» - Νάξερες πόσο λείπεις
Πατέρα, πού είσαι και δεν μου μιλάς;
Αδέρφι μου κι ανάθεμα, πού φεύγεις και πού πας;
Σε τίνος πούστη την αυλή, μάνα, να πλένεις σκάλες
και πόσο της ομίχλης να σε μούσκεψαν οι στάλες;
για την αφεντιά μου και της λήθης την κλαμμένη κόρη
ξεπροβάλλουν για τον τελευταίο χορό τους τ’ αγγελούδια
και γίνονται ανάμεσα από τις ρωγμές λουλούδια.
Χρονομάγια από ένα άλικο χτες οι ξοφλημένοι ιππότες
κι οι μυκηθμοί του αγοριού να σχηματίζουν νότες.
Της θάλασσας και της φωτιάς τα ξεφτισμένα αρώματα
να δίνουν σώμα στα πουλιά με απέθαντα χρώματα.
Στο αντάμωμα της φυλακής, στο βάθεμα της λύπης
για ένα παιδί που τους γονείς δεν είδε ούτε μια μέρα
για ένα παιδί που ξάστρισε και που δεν έχει παίξει
κι έχει στο προσωπάκι του σα χάραγμα τη λέξη
«Πατέρα!» - Νάξερες πόσο λείπεις
Πατέρα, πού είσαι και δεν μου μιλάς;
Αδέρφι μου κι ανάθεμα, πού φεύγεις και πού πας;
Σε τίνος πούστη την αυλή, μάνα, να πλένεις σκάλες
και πόσο της ομίχλης να σε μούσκεψαν οι στάλες;
άΡΗΣ ΦίΛΙΠΠΑΣ
