Eva H. D.: «Οστέινος σκύλος»

Πρωτότυπο ποίημα:

"Bonedog"

(ανέκδοτο)

της Eva H.D.

2015

[Όπως ακούγεται στην ταινία i'm thinking of ending things του Τσάρλι Κάουφμαν.] 

ΟΣΤΕΪΝΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Το να γυρίζεις σπίτι είναι φριχτό.

Είτε τα σκυλιά σού γλείφουν

το πρόσωπο είτε όχι· είτε έχεις

μια γυναίκα, είτε μια γυναικόμορφη

μοναξιά να σε περιμένει,

το να γυρίζεις σπίτι είναι φριχτά μοναχικό,

τόσο που σκέφτεσαι ακόμη και την

αποπνικτική βαρομετρική πίεση

από εκεί που μόλις ήρθες,

με συμπάθεια —

γιατί είναι όλα χειρότερα

απ' τη στιγμή που γυρνάς σπίτι.

Σκέφτεσαι τα παράσιτα

να κολλάνε στους μίσχους

του γρασιδιού, ατέλειωτες

ώρες στο δρόμο, βοήθεια

οδική και παγωτά και

τα αλλόκοτα σχήματα

των σύννεφων και τις

σιωπές,

με λαχτάρα —

γιατί δεν ήθελες

να γυρίσεις.

Το να γυρίζεις σπίτι είναι απλά

αφόρητο, και οι σπιτίσιες

σιωπές και τα σύννεφα

δεν συμβάλλουν παρά

μόνο στην ολική

δυσφορία. Τα σύννεφα,

ό,τι πια κ' αν σημαίνουν,

είναι στην πραγματικότητα

ύποπτα, φτιαγμένα από

διαφορετικό υλικό

απ' όσα άφησες πίσω.

Κ' εσύ ο ίδιος, κομμένος

από κάποιο άλλο

ύφασμα συννεφένιο,

έχοντας γυρίσει, απομεινάρι,

κακόδεχτος από το σεληνό-

φως, λυπημένος που γύρισες,

μπόσικος σ' όλα τα λάθος

σημεία, ρούχα κουρέλια, κουρελόπανα,

κουρελιασμένος.

Γυρίζεις σπίτι

προσσεληνωμένος, ξένος,

η βαρυτική έλξη τής γης

σαν με διπλή προσπάθεια τώρα

να σου τραβάει τα κορδόνια

ως που να λυθούν, και οι ώμοι σου

να χαράζουν πιο βαθιά τα δίστιχα

της δυστυχίας στο πρόσωπό σου,

γυρίζεις

σπίτι τρίσβαθος

πηγάδι ξερό,

ενωμένο με το αύριο

με μία εύθραυστη κλωστή από

τέλος πάντων:

ξεφυσάς

μπρος στην επέλαση

ολόιδιων ημερών, η μία

-ας είναι έτσι- μετά

την άλλη.

Τέλος πάντων,

έχεις γυρίσει, ο ήλιος

ανεβοκατεβαίνει

σαν μια κουρασμένη πουτάνα,

ο καιρός ακίνητος

σαν άκρο σπασμένο

καθώς εσύ απλώς

γερνάς.

Τίποτα δεν κινείται

παρά μόνο οι παλίρροιες

του αλατιού στο κορμί σου.

Η όρασή σου θολώνει

κ' εσύ ορίζοντας

τη μέρα σου, μεγάλη

γαλάζια φάλαινα, ένα

σκοτάδι σκελετικό·

έχεις επιστρέψει

με όραση ακτίνων Χ·

τα μάτια σου έχουν γίνει

ένας λιμός.

Επιστρέφεις

με τα μεταλλαγμένα σου δώρα

σ' ένα σπίτι από κόκκαλα.

Ό,τι βλέπεις τώρα,

τα πάντα

κόκκαλα.

__________________________________________________________

Μετάφραση στα ελληνικά:

άρης φίλιππας

• Η Eva H.D. είναι Καναδή ποιήτρια που ζει και εργάζεται στο Τορόντο. Από τις εκδόσεις Mansfield Press έχουν κυκλοφορήσει οι ποιητικές της συλλογές «Rotten Perfect Mouth» (2015) και «Shiner» (2016). Το ποίημά της «38 Michigans» από την πρώτη της συλλογή κέρδισε το Montreal International Poetry Prize με την ψήφο της Eavan Boland, ενώ το παραπάνω συμπεριλήφθηκε από τον Charlie Kaufman στην ταινία του, «i'm thinking of ending things» (2020). Το 2015 ξεκίνησε να μεταφράζει στα αγγλικά το μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη «Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα» (πρωτότυπη έκδοση στα γαλλικά). 

• Ο τίτλος του ποιήματος (Bonedog) ήταν μάλλον το δυσκολότερο σημείο μεταφραστικά. Και αυτό διότι στα αγγλικά, bonedog είναι μια άλλη ονομασία για το spiny dogfish, ήτοι ένα είδος σκυλόψαρου που στα ελληνικά ονομάζεται Ακανθίας. Μη έχοντας στη διάθεσή μου πραγματολογικά στοιχεία (πρόκειται άλλωστε για ένα ανέκδοτο ποίημα), θεώρησα, διαβάζοντας κ' ερμηνεύοντάς το, ότι ο -κατά τ' άλλα συμπαθέστατος- Ακανθίας δεν είχε, μάλλον, εδώ, κάποια σχέση. Ένα άλλο μέρος που βρήκα αυτό τον όρο ως έχει, είναι στο βιντεοπαιχνίδι Kenshi, όπου «bonedog» είναι αυτό εδώ το πρόσχαρο πλασματάκι. Καίτοι δεν αποκλείεται η ποιήτρια να το πήρε από εκεί (δεν θα μάθουμε ποτέ), παραμένει και πάλι αμετάφραστο. Το πιο πιθανό είναι, βέβαια, να πρόκειται απλώς για μια λεξιπλασία, με αφηρημένη ή μεταφορική σημασία, ένα ποιητικό portmanteau αν θέλετε, η πρόσληψη τού οποίου να επαφίεται στη δημιουργική φαντασία του αναγνώστη. Αποδόσεις του τίτλου ποιητικές εξ όσων γνωρίζω δεν υπάρχουν άλλες, παρά μόνον «υποτιτλικές» από τους μεταφραστές του Νέτφλιξ, όπου, με μια γρήγορη ματιά, στα ελληνικά το είδα ως «Αδηφάγος» (δεν έχω ιδέα από πού), στα ιταλικά ως «Ossa di cane» (Κόκκαλα του σκύλου), στα ισπανικά ως «Perro de hueso» (Σκύλος από κόκκαλα), ενώ στις υπόλοιπες γλώσσες διατηρείτο ο πρωτότυπος τίτλος. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να το μεταφράσω αυτούσιο και ως μία λέξη (κάποιο «κοκκαλόσκυλο» πχ. και ό,τι ήθελε ας γίνει), όμως θεώρησα πως ακούγεται γελοίο, και έτσι αποφάσισα να το αφήσω κ' εγώ αμετάφραστο. Μία που το έκανα και μία που το μετάνιωσα. Κι αυτό γιατί η μετάφραση δεν είναι παρά ένας πόλεμος ερμηνευτικός μεταξύ ποιητή και μεταφραστή, απ' τον οποίο κερδισμένη βγαίνει μόνον η ποίηση. Άρα κ' εγώ, μη αποδεχόμενος την ήττα μου, αποφάσισα να συνομιλήσω με τον σκύλο μου και να μου πει εκείνος τι νομίζει. Και ο σκύλος μου, σοφότερος ως είναι από εμένα, θυμήθηκε εκείνο το ποίημα της Σύλβια Πλαθ στη μτφρ. της Κατερίνας Ηλιοπούλου που έλεγε «ένα φως οστέινο, λευκό σαν θάνατος / πίσω από κάθε πράγμα», και σε άψογα σκυλίσια μού απεφάνθη: «Οστέινος σκύλος! Αυτός είναι ο τίτλος που ψάχνεις». Δεν μπορώ λοιπόν να μην τον ευχαριστήσω για την πολύτιμη βοήθειά του.

• Ο στίχος «κακόδεχτος απ' το σεληνόφως» προέρχεται απ' το Όνειρο Θερινής Νυκτός του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, και τον απευθύνει ο Όμπερον στην βασίλισσα Τιτάνια: "Ill met by moonlight, proud Titania". Στα ελληνικά έχει αποδοθεί με πολλούς τρόπους: «κακότυχα βρεθήκαμε στο φεγγαρόφως», «κακό φεγγαραντάμωμα» κ.ο.κ., ενώ ο Ε. Μπελιές το θέλει ως: «ό,τι χειρότερο! εσέναν' έπρεπε να δω στο φεγγαρόφως!». Προτίμησα να διατηρήσω την μορφή επιθέτου στο ποίημα, και μετά από διάφορες αμφίβολες δοκιμές (κακοανταμωμένος, ακαλωσόριστος κ.ά), κατέληξα στο «κακόδεχτος» που είναι πιο δόκιμο, ηχεί σωστότερα και προσιδιάζει περισσότερο στο πνεύμα του στίχου.

~

Tags: Eva H. D. Haralampidis Doherty Εύα Χαραλαμπίδη Bonedog Thinking Ending Things Charlie Kaufman Τσάρλι Κάουφμαν Σινεμά Αγγλική Ποίηση Καναδάς Τορόντο 38 Michigans Rotten Perfect Mouth Shiner 

Πάουλ Τσέλαν: «Φωνές»

Πρωτότυπο ποίημα:

"Stimmen"

από τη συλλογή του Paul Celan

"Sprachgitter"

(Γλωσσικό πλέγμα)

1959

ΦΩΝΕΣ

Φωνές σκαλισμένες στο πράσινο

της υδάτινης επιφάνειας.

Καθώς το ψαροπούλι καταδύεται

συρίζει στη βουτιά το δευτερόλεπτο

κ' ό,τι στεκόταν στο πλευρό σου άλλοτε

σε καθεμιά απ' τις όχθες, θερισμένο

μπαίνει πια σε μία εικόνα ά λ λ η.

Φωνές από τον δρόμο με τις κνίδες:

περπάτα με τα χέρια προς εμάς.

Εκείνος που είναι μόνος με τη λάμπα,

μέσα απ' το χέρι του έχει μόνο να διαβάσει.

Φωνές σπαρμένες από νύχτα, σχοινιά έτοιμα

να κρεμαστεί η καμπάνα.

Καμπυλώσου κόσμε: κ' όταν πλέον,

κολυμπώντας, το κοχύλι του θανάτου

μας ζυγώσει, θα σημάνει εκείνη εδώ.

Φωνές που εμπρός τους η καρδιά σου υποχωρεί

πίσω στης μάνας την καρδιά και καταφεύγει.

Φωνές από το δέντρο της κρεμάλας

που πρώιμο ξύλο κ' όψιμο ανταλλάσσουν

δακτύλιους στο διηνεκές του χρόνου.

Φωνές λαρυγγικές μες στα χαλίκια

όπου και τ' άπειρο ακόμη

(καρδια-) πυκνόρρευστο ρυάκι φτυαρίζει.

Εδώ τις βάρκες τράβηξε, παιδί,

που εγώ ο ίδιος έχω επανδρώσει:

Όταν στη μέση του καραβιού η τρικυμία

αναλαμβάνει, αγγίζονται οι σκαρμοί και γίνονται ένα.

Φωνή του Ιακώβ:

Τα δάκρυα.

Τα δάκρυα στο μάτι του αδελφού.

Το ένα έμεινε κρεμάμενο, μεγάλωσε.

Εντός του κατοικούμε.

Ανάσανε μεμιάς

ώστε να πέσει.

Φωνές από την κιβωτό:

Έχουν

μόνο τα στόματα

σωθεί. Εσείς

που βυθίζεστε, ακούστε

κ' εμάς.

Καμία

Φωνή - ένας

α π ό η χ ο ς, στις ώρες ξένος, κ' εδώ

ως δώρο στις σκέψεις σου,

ξαγρυπνισμένο: ένα καρπόφυλλο

στο μέγεθος ενός ματιού, βαθιά

χαραγμένο. Δακρυλογεί

ρετσίνι· δεν λέει

να γιατρευτεί.

________________________________________________

Μετάφραση στα ελληνικά:

άρης φίλιππας

~

Tags: Paul Celan Πάουλ Τσέλαν Φωνές Stimmen Sprachgitter Γλωσσικό Πλέγμα Γερμανική Ποίηση Ποιήματα Μετάφραση Ελληνικά Μεταγλώσσα Αντόρνο Άουσβιτς Ντεριντά Αισθητική Aesthetics

Χόρχε Λουίς Μπόρχες: «Ισλανδία»

Πρωτότυπο ποίημα:

"Islandia"

από τη συλλογή του Jorge Luis Borges

"Historia de la noche"

(Η Ιστορία της Νύχτας)

1977

ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Τι ευτυχία για τους ανθρώπους όλους είναι

που υπάρχεις, Ισλανδία των θαλασσών!

Ισλανδία του αθόρυβου χιονιού και των νερών που βράζουν

Ισλανδία της νύχτας που σκεπάζει

τους ύπνους των ονείρων, τις αγρύπνιες.

Νησί της μέρας που επιστρέφει: ολόλευκη,

νεαρή, καθώς ο Μπαλντρ, και βροτή.

Ρόδο της παγωνιάς κ' απόκρυφο νησί,

ήσουνα, βέβαια, η μνήμη της Αλεμαννίας

διασώζοντας για εμάς την πλούσιά της,

που είχε σβήσει και θαφτεί, μυθολογία:

το δαχτυλίδι, εννέα που σπέρνει δαχτυλίδια,

τους λύκους θεόρατους του σιδερένιου δάσους

που λαίμαργα ορέγονται τον ήλιο, το φεγγάρι,

και το καράβι αυτό που Κάτι ή Κάποιος φτιάχνει

με τα νύχια, ευλαβικά, των πεθαμένων.

Ισλανδία των κρατήρων που προσμένουν

και των γαλήνιων στάβλων· Ισλανδία

του ασάλευτου απογεύματος, των άλκιμων

σωμάτων και ψυχών που, ως ναύτες τώρα,

βαρκάρηδες κ' ιερείς, ευδοκιμώντας,

μιαν ήπειρο χτες ήδη ανακαλύψαν. ―

Νησί των μακρυμάλλικων αλόγων

στη λάβα που γεννούν και στο γρασίδι,

νησί του ύδατος γεμάτου από νομίσματα,

και μιας ακόρεστης ελπίδας· Ισλανδία

εσύ του ξίφους τόπος και των ρούνων,

Ισλανδία της κοίλης μνήμης, της μεγάλης,

που δεν είναι μια, ακόμη, νοσταλγία.

________________________________________________

Μετάφραση στα ελληνικά:

άρης φίλιππας

~

Tags: Χόρχε Λούις Λούι Μπόρχες Μπόργκες Jorge Luis Borges Historia De La Noche 1977 Ιστορία της Νύχτας Μετάφραση Μεταγραφή Άρης Φίλιππας Ελληνικά Ποίημα Ποίηση Αργεντινή Argentine Poetry Ισλανδία Iceland Μυθολογία Nordic Mythology Baldr Baldur

Alpha males: Η αντεκδίκηση της νέας συντήρησης

Η τελευταία αμερικάνικη μόδα που βλέπω να πουλάει πολύ και στην Ελλάδα είναι η προσήλωση σε κάτι ανεκδιήγητα ψευδοεπιστημονικά how-to's που καθοδηγούν άντρες στην μετεφηβεία ως προς το πώς θα γίνουν επιτυχημένα alpha males.

Αν δεν σας είναι γνώριμος ο όρος, alpha male είναι η τάση που θέλει τον άντρα «ξανά κυρίαρχο αρσενικό» - πρώτο της αγέλης. Ο alpha είναι αυτός που εκπνέει σιγουριά και αρσενικότητα, είναι αυτός που κλέβει τα βλέμματα (και την γκόμενα - εννοείται δε ότι όποια δεν του κάθεται είναι απλώς «λίγη γι' αυτόν»), δεν αμφιταλαντεύεται, έχει πάντα στόχο, είναι συνειδητοποιημένος, κάνει πάντα αισθητή την επιβλητική παρουσία του και γενικά αν δεν το πιάσατε ακόμα το νόημα κάντε μια γκουγκλιά, γιατί δεν φταίει σε τίποτα το στομάχι μου απογευματιάτικο.

Αν έχετε παρακολουθήσει έστω και μία φορά την σειρά How I Met Your Mother, σίγουρα θα έχετε πετύχει τον χαρακτήρα Μπάρνι Στίνσον. Ο Μπάρνι ξοδεύει άφθονο χρόνο στην βελτίωση της εικόνας του, κ' άλλο τόσο στο να καθοδηγεί νέους στο πώς να γίνουν από αγοράκια, Άντρες. Βέβαια στον Μπάρνι συγχωρείται γιατί γίνεται με χιούμορ, χαριτωμενιά (wit) και πολλές φορές αυτοϋπονομευτικά. Άλλο αν τελικά καταλήγει role model των εφήβων που δεν πιάνουν τον αυτοσαρκασμό του.

Σκεφτείτε λοιπόν έναν Μπάρνι Στίνσον, χωρίς το wit του Νιλ Πάτρικ Χάρις, με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, δοκησίσοφο και ημιμαθή, που έχει κόψει και ράψει στα μέτρα του τετριμμένες θυμοσοφίες και ψευδοβιολογίες, θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό ταγό, διανοούμενο και σημαντικό καθοδηγητή που έχει έρθει με το καθήκον να ενηλικιώσει τα αποπροσανατολισμένα αγοράκια, προσθέστε μια πρέζα κακοχωνεμένου Νίτσε, αισθητική ιλλουστρασιόν περιοδικού αυτοβελτίωσης του 1,99€ απ' το περίπτερο και μια ισχυρή δόση καλλωπισμένης δημαγωγίας, και, συγχαρητήρια: έχετε τον Τζόρνταν Πίτερσον.

Ο Πίτερσον, μαζί με το (παλιό, στην πραγματικότητα) πρόταγμα του κυρίαρχου αρσενικού, επαναφέρει στο προσκήνιο και έναν σκληρό μισογυνισμό, ο οποίος όμως αυτή την φορά έχει έρθει αποφασισμένος να κερδίσει. Και πώς σκοπεύει να το κάνει αυτό; Θεμελιώνοντας τώρα και επιστημονικά τα επιχειρήματά του. Ή... στο περίπου. Γιατί δεν πιστεύω να είχατε την εντύπωση ότι θα διαβάσετε κάτι σοβαρό στα βιβλία κανόνων ενός ημιμαθούς δημαγωγού που έχει κάνει καριέρα με το να ανακατώνει κακοδιαβασμένες κοινωνιολογικές και βιολογικές έρευνες με μπακάλικες θυμοσοφίες και ν' αναπαράγει χιλιοκατερριμμένες θεωρίες συνωμοσίας. Κείμενα πολύ καλύτερα απ' το δικό μου έχουν γραφτεί που αποδομούν ολοκληρωτικά το πιτερσιανό ίζημα, κ' όποιος θέλει μπορεί να τα διαβάσει: 1, 2, 3, 4, 5, 6 και φυσικά η βιντεάρα της ContraPoints: https://www.youtube.com/watch?v=4LqZdkkBDas.

Τι τα θέλεις όμως: ο ημιμαθής στον ημιμαθή πουλάει -και μάλιστα εκατομμύρια βιβλία. Πρώτος και σημαντικότερος κανόνας κατά τον ...όψιμο ποδηγέτη Πίτερσον: να στρώνεις το κρεβάτι σου. Τα κακά όλα της σημερινής πραγματικότητας δεν είναι παρά αποτέλεσμα των μικρομέγαλων non-alphas που έχασαν τον έλεγχο απ' τις διαβολικές γυναίκες (εφεξής: Πλάσμα Γ), οι οποίες του πήραν τον αέρα και τον υπέταξαν. Αν όμως έστρωναν το κρεβάτι τους, έπαιρναν στα χέρια τους τον εαυτό τους δηλαδή και επιβάλλονταν -όπως όριζε ανέκαθεν η φύση και των δύο- στο Πλάσμα Γ, θα ανακτούσαν τον έλεγχο, ο κόσμος θα επέστρεφε απ' την Κόλαση του πολιτιστικού μαρξισμού (εφεξής: Το Τέρας), στο Καθαρτήριο του μισογυνισμού, για να φτάσει επιτέλους στον λυτρωτικό Παράδεισο του Κυρίαρχου Σερνικού. Του Άντρα του πολλά βαρύ. Του βαρβάτου, του αναβάτη, πούναι κίλλερ στο κρεβάτι.

Γελάτε τώρα, όμως δεν είναι καθόλου αστείο. Και, όπως είπα και πριν, καθόλου παλιό ως φαινόμενο. Στην πραγματικότητα βλαστίζει ξανά εκεί ακριβώς όπου γεννήθηκε: στην ήπειρο της βιομηχανίας της ατομικότητας. Στην ήπειρο του success story, εκεί που κάθε δευτερόλεπτο πιέζεσαι από παντού για να μην καταλήξεις αποτυχημένος, σύμφωνα με προδεδικασμένα κοινωνικά στάνταρ. Αν δεν έχεις βρει σταθερή, καλοπληρωμένη δουλειά μέχρι τα 30, αν δεν έχεις κάνει παιδί στα 27, αν δεν έχεις βρει τον στόχο σου στα 22, αν φοβάσαι στον κόσμο που ρίχτηκες, αν νιώθεις αβέβαιος για το ποιος είσαι και τι θέλεις, έχεις αποτύχει. Και σ' αυτή την πίεση είναι που πατάνε κάτι τέτοιοι κουτοπόνηροι Κλέωνες, που με την ιδιότητα του σοφού, «εκλαϊκευμένου» ψυχοκαθοδηγητή έρχονται να σε βάλουν στον ίσιο δρόμο. Και φυσικά, τις περισσότερες φορές τούς περιμένουν με ανοιχτές τις αγκάλες και τους θεοποιούν, γιατί έχουν υποκλιθεί αμαχητί στο κυρίαρχο αφήγημα των επιτυχημένων ανθρώπων/αποτυχημένων υπανθρώπων και, ω του θαύματος, κανείς δεν θέλει να ανήκει στους δεύτερους.

Σ' αυτή την βιομηχανία της ατομικότητας, η Φιλοσοφία είναι απλά συνταγές αυτοβελτίωσης, η Επιστήμη άλλοθι της εγωμανίας και η Παιδεία επάγγελμα αυτόκλητων πεφωτισμένων συμβουλατόρων.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όμως τα παιδάκια που τρέχουν σωρηδόν στις διαλέξεις τους και μαίνονται όπου σταθούν κι όπου βρεθούν ενάντια στους «καταραμένους SJW», είναι ότι οι κάθε λογής Πίτερσον, δεν θα σταματήσουν εκεί. Θα πάρουν το σεξιστικό αστείο που άκουσες κάποτε, θα σου το «θεμελιώσουν επιστημονικά» και θα στο ξαναπουλήσουν ως φιλοσοφημένο masculinity. Θα πάρουν την ιδεολογία του bully και θα στην ξαναπουλήσουν ως φυσικό ανταγωνισμό του alpha male. Θα πάρουν την αυτοκτονία του άστεγου απ' το δίπλα τετράγωνο και θα στην ξαναπουλήσουν ως αντιπαράδειγμα: μην αποτύχεις στην ζωή σου - κόψε το σβέρκο σου να μην γίνεις σαν αυτόν. Αυτός δεν είχε στόχο. Δεν καταστροφολογώ καθόλου, τους βλέπουμε να τα αναπαράγουν ένα προς ένα όλα αυτά. Θα σε στρέψουν ενάντια στις προδιαθέσεις και τις επιθυμίες σου: να είσαι βαρβάτος και όχι ντροπαλός, να είσαι dominant και όχι αγαθός. Να κυνηγάς γκόμενες: οι γυναίκες είναι ερωτικοί στόχοι, δεν είναι φίλες σου. Έτσι είναι η φύση. Να μην δέχεσαι άλλα αρσενικά στην αγέλη, εσύ είσαι ο ένας και μοναδικός. Έτσι είναι η φύση. Να μην αμφιταλαντεύεσαι, έτσι είναι η φύση. Έχεις δει ποτέ ζώο να αμφιταλαντεύεται για το τι πρέπει να κάνει; Να μην αποστρέφεσαι την ιεραρχία. Το ήξερες ότι κάθε φορά που ένας αστακός ανελίσσεται στην ιεραρχία της αγέλης του, αυξάνεται η παραγωγή σεροτονίνης στον εγκέφαλό του; Έτσι είναι η φύση... και ούτω καθεξής.

Δεν ξέρω από πού πρέπει να πιάσει κανείς το νήμα για να καταλήξει στις αιτίες (και άρα στις λύσεις για ξεπέρασμα) αυτού του φαινομένου. Να οφείλεται σ' αυτή την φανατική ανάγκη που δείχνουμε για καθοδήγηση από ηγέτες; Σε απωθημένα και daddy issues που δεν λύσαμε ως έφηβοι και τα ξανανταμώνουμε στην πορεία υπό την πατρική φιγούρα ενός Συνειδητοποιημένου/Επιτυχημένου Ενήλικα; Σε μια συλλογική κατάθλιψη που μας έχει αφήσει δίχως όραμα και άρα εύκολη λεία σε πνευματικούς δημοκόπους; Σε μια προδιάθεση να ξεχωρίσουμε με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να γινόμαστε μισαλλόδοξα ανθρωπάρια; Μήπως σε ένα βαθύτερο μίσος για τον εαυτό μας, ή για τον άλλο; Δεν το ξέρω.

Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου έχουμε τέτοια εξάρτηση από τόσο καλά εξοπλισμένους δημαγωγούς, και δεν φαίνεται να εξασθενεί σύντομα η επιρροή τους. Αν ο ηθικισμός ήταν η εκδίκηση του μνησίκακου, τώρα ζούμε την αντεκδίκηση μιας νέας συντήρησης, που έχει έρθει εξελιγμένη να «ξαναπάρει πίσω όσα έχασε απ' τους υπερευαίσθητους».

Σκεφτείτε λίγο την επόμενη φουρνιά ανθρώπων που θα βγάλουν οι Πίτερσον της εποχής μας. Μεγαλώνουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε στα incel forums και τις υπο-κοινότητες του Reddit. Ο τραμπισμός θα φαντάζει μπροστά τους απλώς μια μετριοπαθής αφετηρία.

Γιατί παίρνουμε τόσο στα σοβαρά απόψεις ολυμπιονικών;

Ένα ερώτημα που με προβλημάτιζε πάντα. Ένα άτομο με έφεση στον αθλητισμό, κάνει μια προσωπική προσπάθεια και καταφέρνει τον στόχο του παίρνοντας υψηλή θέση σε κάποιο πρωτάθλημα. Ωραία, και;

Τι ακριβώς υπάρχει στην κατάκτηση ενός πρώτου βραβείου που μετατρέπει κάποιον από αθλητή σε πνευματική προσωπικότητα; Γιατί ξαφνικά οι απόψεις τους αποκτούν ειδικό βάρος; Δεν τις είχαν από πριν; Τότε γιατί δεν μας ενδιέφεραν; Έχει να κάνει με την διασημότητα που παίρνουν μετά την κατάκτηση ενός χρυσού μεταλλίου; Άρα γιατί να μην λαμβάνονται υπόψη όπως όλων των υπολοίπων, ανεξαρτήτως επαγγελματικής ιδιότητας, διασήμων;

Ας πούμε λοιπόν ότι βλέπουμε το ατομικό success story ενός αθλητή, ως δικό μας, εθνικό success story που φυσικά είναι πάντοτε «ενάντια στις πιθανότητες» (αφού όλοι έξω μας πολεμούν) και άρα το χρυσό, π.χ., του Μελισσανίδη, αποτυπώνεται συμβολικά ως «χρυσό της Ελλάδας», συνεπώς, στο πλαίσιο μιας «ορθής» εθνικής ομοψυχίας πρέπει όλοι να είμαστε χαρούμενοι και να ζητωκραυγάζουμε.

Ένα πρόταγμα, όμως, παράλογο, άδικο και ύπουλο.
Παράλογο, γιατί το χρυσό του Μελισσανίδη είναι «χρυσό της Ελλάδας», αλλά οι όψιμες θεατρικές του απόπειρες π.χ., είναι «προσωπικές του επιλογές στα πίσω πίσω», κατά το θυμοσοφικόν: τα καλά του Ιωάννη θέμε, μα τον Ιωάννη δεν τον θέμε.
Άδικο, γιατί στην τελική αποτελεί επικαρπία. Έχει μοχθήσει ο άλλος, έχει βάλει τα δυνατά του, για να ερχόμαστε μετά εμείς αξιώνοντας εγωιστικά την συλλογικοποίηση της προσπάθειάς του, ότι «το κερδίσαμε όλοι μαζί» και καλά.
Τέλος, ύπουλο, γιατί ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε, στην πραγματικότητα ε π ι λ έ γ ο υ μ ε τους ήρωές μας. Ένας αθλητής γίνεται πολύ πιο εύκολα και άμεσα «σύμβολο της ελληνικής ψυχής» που μπορούμε να πουλήσουμε στους ξένους, απ' ότι ένας σκηνοθέτης, επιστήμονας, ένας φιλόσοφος ή ένας λογοτέχνης.

Εκεί, εκτός της δυσανάλογης δημοσιότητας (η οποία στην τελική δεν ενδιαφέρει έναν πραγματικά πνευματικό άνθρωπο), είναι και πολύ πιο έντονες οι κλίκες. Οι ανυποχώρητοι καρεκλοκένταυροι του πνεύματος στην Ελλάδα δυσκολεύονται πάρα πολύ να δεχθούν την διασημότητα ενός Έλληνα συγγραφέα εκτός συνόρων και συνήθως επιδίδονται σε φανατικό μποϋκοτάζ εναντίον του. Θυμηθείτε την περίπτωση του γελοίου υποκειμένου Σπύρου Μελά απέναντι στον Καζαντζάκη. Θυμηθείτε την περίπτωση του πανύβλακα γυμνοσάλιαγκα Δημήτρη Δανίκα απέναντι στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και πρόσφατα στον Λάνθιμο. Παραδείγματα ενδεικτικά της παράδοσης που έχουν οι πνευματικές κλίκες εν Ελλάδι.

Στους αθλητές όμως δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο. Όλοι τους αγαπάνε. Κι αυτό μάλλον συμβαίνει για δύο λόγους.

Πρώτος λόγος, η ανεξήγητη ταύτισή μας με την αρχαιοελληνική ιδέα του πνευματικού αθλητή, η οποία βεβαίως στον σύγχρονο κόσμο του ντοπέ πρωταθλητισμού και του αθλητισμού-ως-εμπορικό-προϊόν, αποτελεί θεμελιωδώς ξοφλημένο αφήγημα.

Δεύτερος λόγος, ο υφέρπων εθνικισμός μας, τον οποίο είναι πολύ πιο ε ύ κ ο λ ο να εγγράψουμε πάνω στο αδαμάντινο κορμί μιας πρωταθλήτριας στίβου που: ξεκινάει - τρέχει - πηδάει - κερδίζει - χαμογελάει, παρά στο κινηματογραφικό έργο ενός πρωτοπόρου δημιουργού, όπου η ίδια η εγγενής πολυπλοκότητα της τέχνης του γεννάει διαφορετικές ερμηνείες και άρα διαφωνίες στην πρόσληψη και άρα συνολικά διαφορετικές στάσεις απέναντί του.

Τι εννοώ. Ότι, πολύ περισσότερο προσφέρεται ένας αθλητής για να εκφράσουμε πάνω του ό,τι ιδέα -συνήθως διαστρεβλωτική- μπορεί να έχουμε εμείς περί έθνους, ακριβώς γιατί η ίδια η τέχνη του δεν φέρει μέσα της ερμηνείες, ούτε καν την ανάγκη ερμηνειών. Στο κατοστάρι, απλώς, τρέχεις. Άμα τρέξεις πιο γρήγορα απ' τον άλλο, κερδίζεις το μετάλλιο. Αυτό είναι, δεν έχει νόημα να «ερμηνεύσεις» ένα κατοστάρι, ούτε να μιλήσεις για «πνευματικότητα» στο τρέξιμο.

Δεν υπονοώ φυσικά ότι «φταίει» ο αθλητισμός για την απλότητα που φέρει, αν είναι δυνατόν. Δεν θα είχε καν νόημα, ούτε θα μ' ενδιέφερε ποτέ να υποστηρίξω κάτι τέτοιο. Λέω όμως ότι χάριν αυτής του της απλότητας, είναι πολύ πιο εύκολο να εγγράψουμε πάνω του έναν εθνικισμό, γιατί αυτό που κοιτάμε είναι ένα αποτέλεσμα, ένα βραβείο. Ένα βραβείο καλύτερης σωματικής προσπάθειας, που μετατρέπουμε άκριτα σε πνευματικό βραβείο του έθνους.

Πες όμως ότι τα παραβλέπουμε όλα αυτά και δεχόμαστε ότι είναι φυσικό κ' επόμενο να χαιρόμαστε για την επιτυχία ενός αθλητή μας. Το βασικό πρόβλημα παραμένει: γιατί ξαφνικά αρχίζουν να μας νοιάζουν οι απόψεις του για άλλα θέματα;
Δηλαδή αφού συνειδητοποιούμε το μη πνευματικόν ενός αθλήματος που φέρεται αποτελεσματικά εις πέρας από έναν αθλητή, τι μας ωθεί στο να λαμβάνουμε υπόψη ως βαρυσήμαντες, π.χ., τις πολιτικές τους απόψεις, που ως τέτοιες, (υποτίθεται πως) είναι προϊόντα πνευματικής διεργασίας;

Επίσης, πώς γίνεται και, πάντα οι παρεμβάσεις των αθλητών να βρίθουν εθνικής υπερηφάνειας στην «καλύτερη», μισαλλοδοξίας και εθνικισμού στην χειρότερη; Πώς γίνεται και στη συντριπτική πλειοψηφία όταν διαβάζεις συνέντευξη Έλληνα πρωταθλητή είναι σαν να διαβάζεις τα απομνημονεύματα του Καρατζαφέρη; Πώς γίνεται πάντα οι επιτυχημένοι αθλητές να γίνονται σημαίες - εργαλεία πάσης χρήσεως του έθνους, και αυτό να μην ενοχλεί κανέναν; Έχετε ακούσει ποτέ αναρχικό ολυμπιονίκη; Έχετε διαβάσει ποτέ πρωταθλητή να μιλάει ενάντια στις «δεδομένες» εθνικές αξίες, τα σύνορα, τα κράτη, τις εξουσίες;

Μήπως τελικά υπάρχει μια αλληλοτροφοδότηση σε όλο αυτό, η οποία τους βολεύει όλους; Το μεν κράτος να έχει τα χρυσά του παιδιά, τα υποδείγματα μαθητών με τα πολυδάκρυα success stories, οι μεν πρωταθλητές την πολυπόθητη καταξίωση σε εθνικό επίπεδο, την φήμη και την επιρροή, που θα τους εξασφαλίζουν εσαεί μια διακεκριμένη θέση στο πάνθεον των σημαντικών προσώπων της Ελλάδας.
Μια θέση που όλοι νομίζουμε ότι τους ανήκει, αλλά αν αναρωτηθούμε γ ι α τ ί, πολύ δύσκολα θα καταφέρουμε να δώσουμε μια επαρκή απάντηση.

Η... θιγμένη μακεδόνισσα Κορακάκη, η Βούλα «για την χρυσαβγή ρε γαμώτο» Πατουλίδου, ο όψιμος νεοδημοκράτης Ζαμπίδης, η ρατσίστρια - κασιδιάρισσα Παπαχρήστου, και όλοι οι υπερεθνικόφρονες πρωταθλητές που έχουμε δει να ξεπηδούν ανά καιρούς αποτελούν, λιγότερο ή περισσότερο, συνέπειες του τρόπου σκέψης που περιέγραψα.
Είμαστε σε μια ιδιότυπη κλίκα των αθλητών. Και μέχρι να αποδομήσουμε και να ξεπεράσουμε αυτή την κλίκα, το κράτος θα έχει τους χρήσιμους ηλίθιους που θέλει, οι ολυμπιονίκες θα ίπτανται από πάνω μας σαν αναιτιολόγητες πνευματικές οντότητες, κι εμείς θα τρώμε τα σκατά και των δύο, νομίζοντας ότι έτσι υπηρετούμε καλύτερα την εθνική μας ταυτότητα.

Τι θα βγει αν διασκευάσεις ελληνικά τραγούδια με θεματολογία Game of Thrones;

* ΣΠΟΙΛΕΡ ΑΛΕΡΤ, προφανώς *

Τιμημένε αγωνιστή, οι εποχές πιέζουν.
Κάτι ότι θάχουμε γεννήσει μέχρι να βγει η 8η σεζόν, κάτι το συλλαλητήριο των Ντοθράκι κατά της σύνθετης ονομασίας του Έσσος, κάτι οι αλυτρωτικές τάσεις των White Walkers που ζητούν απ' το The Walking Dead που παίζει απέναντι να σταματήσει να χρησιμοποιεί το όνομά τους, και μαρσάρουν σπάζοντας το τραμπικό Τείχος ντυμένοι στα γαλανόλευκα σαν άλλο Euro 2004... όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα μάς έχουν δώσει πολύ ακατέργαστο υλικό.

Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι απ' τους ήρωες της δημοφιλούς σειράς, λείπει κάτι πολύ βασικό: ένα προσωπικό τραγουδάκι. Ένα αφηγηματικό τρίχορδο βρε αδερφέ, να ντύνει τον χαρακτήρα και τις περιπέτειές τους. Σου δίνω λοιπόν, κυρίαρχε ελληνικέ λαέ:
έξι γνωστά ελληνικά τραγούδια διασκευασμένα
με έμπνευση απ' το Game of Thrones.

Πρόσεξε: κάποια εγράφθησαν παλαιότερα οπότε ακολουθούν τους προβληματισμούς και τις σκέψες προηγούμενων σεζόνε. Τα άφησα ως έχουν γιατί βαριόμουν να τ' αλλάξω για να το ευχαριστηθούν και οι ενοχλητικοί «έχω μείνει στην 5η σεζόν» όσοι έχουν μείνει λίγο πίσω.

Θα δίνω μαζί και το αντίστοιχο ορίτζιναλ τραγούδι ώστε να τραγουδάτε από πάνω τα διασκευασμένα λόγια. Τέτοιος είμαι.

1.
Ο Γιάννης ο Χιονιάς



Ο Γιάννης ο Χιονιάς, παιδί μιας βορινιάς
κι ενός ταργκαριενίτη
Μιαν ήσυχη βραδιά, τον φάγαν τα παιδιά
του Άλλισερ του αλήτη.

Του βγάλαμε Άρμπορ Γκολντ, του βγάλαμε μπριζόλα
Και για τον Great τον War, μας τα μαρτύρησ' όλα. (χ2)

Μον' το Μελισσανδρί, όχι σαν ραμολί
μα ως νια κοκκινομάλλα
Τον φέρνει στη ζωή μετά από πολλή
του Ντάβος παρακάλα.

Δεν έκαμε κανείς στο Γουέστερος τη σκέψη
Τι κι αν όλοι οι φανς το είχανε προβλέψει. (χ2)

Κι ο Γιάννης ο Χιονιάς, μπάσταρδος βασιλιάς
του Γουίντερφελ καμάρι
Γυρεύει τους γονείς, κι όμως μέχρι στιγμής
τ' αρχίδια μου έχει πάρει...

2.
Ο Βισέριον ο ντρακάρης ο σερέτης



Ο Βισέριον ο ντρακάρης ο σερέτης
έπαψε να ζει λεβέντης.
Τελειωμένο πετρογκάζι
φλόγες τώρα πια δεν βγάζει. (χ2)

Απαράτησε τη μάνα του τη Ντάνι
κάτω στο Πασαλιμάνι.
Δεν τον τρώει κανείς πια τάχα
παγοθραυστικό μονάχα. (χ2)

Γιατί ο άκαρδος ο Night King τον σκοτώνει,
τονε θάβει μες στο χιόνι.
Σαν τον βλέπει η Ντάνι κλαίει
πάει κοντά του και του λέει: (χ2)

«Αχ Βισέριο μου ντρακάρη μου ασπρογένη
πού να τόξερα η καημένη
Πως ο Night King το γερόντιο
είναι άσσος στο ακόντιο;» (χ2)

3.
Η Άρυα κάνει πόλεμο



Βαριαστενάζουν οι οχτροί
ο Hot Pie φτιάχνει πίτες
Το δόλιο το Γουίντερφελ
εγιόμισε αγιογδύτες.

Λαμποκοπούν καυτά σπαθιά
Lightbringers κι η Βελόνα
Η Άρυα κάνει πόλεμο
και φέρνει τον Χειμώνα.

Έλα βρε άθλιε Λάννιστερ
κι όσοι μακριά με πήραν
Εσείς αράζετε με Σταν
κι εγώ με τον Ed Sheeran.

Δεν έχεις Σταρκ και μπάσταρδα
του Ρόμπερτ για να σφάξεις
Ούτε έγκυες στον γάμο τους,
ούτε Great Sept να κάψεις,

να μας κορδώνεσαι και να
μας πρήζεις τα παπάρια.
Έχεις μπροστά σου, φουκαρά,
την καπετάνισσα Άρυα

Που αγνώριστη σαν Faceless Man
και με πληγές στο σώμα
Ξεφτύλες έσφαξε πολλούς
και πούσαι Θέ μου ακόμα...

4.
Τι Καλ Ντρογκό, τι Ντάαριο, τι Τζόρα



Τι Καλ Ντρογκό, τι Ντάαριο, τι Τζόρα
τους ξαποστείλαμε μια ώρα αρχύτερα.
Το έλεγες κι εσύ και όλη η χώρα
πως θάταν με τον Γιάννη πιο καλύτερα.
Λέπρα, οστρακιά, friendzone, μια ώρα αρχύτερα.

Τι Ζόαν Ντόξος, τι Χιζντάρ ζο Λόρακ:
άλλοι δυο δύσμοιρι(ν) που τη ζητήσανε.
Μα αυτή δεν θάσμιγε ούτε με τον Μπόρατ...
Μπροστά στον Γιάννη όλοι τους τα φτύσανε
όσοι βαριόμοιρι(ν) κι αν τη ζητήσανε.

Τι Γιάννης;... κι αυτός μόνο για την ώρα.
Πούν' ο Αντρίκος ρε να την παντρέψουμε;
Στο Slaver's Bay βυθίζοντας το ΧΟΡΑ
κάτω απ' τον Πράσινο Ήλιο να χορέψουνε...
Πούν' ο Αντρέας μας να την παντρέψουμε;

5.
Κάνω ένα cameo και φεύγω



Δεν θα παίξω σε δεύτερο επεισόδιο
όλοι μου εύχονται «καλό σου κατευόδιο».
Τα σπαθιά μου θα μαζέψω, τη στολή μου,
γνέφει ο Γιώργης, τέλειωσε η αποστολή μου.

Κάνω ένα cameo και φεύγω
τόσο μ' ήθελαν στο έργο.
Τόσα βύσματα και φίλοι
για να δείχνουν Σάμγουελ και Γκίλι.

Κάνω ένα cameo και φεύγω
δεν το ξαναβλέπω το έργο.
Πόσο Μπραν ν' αντέξω ακόμα;
Βάλτε το τ' αχώνευτο στο χώμα!

Δεν θ' αντέξω να ζήσω άλλο λαβ στόρυ
πούν' ο Όμπερυν κι ο Θόρος το μαστόρι;
Άλλο λίγο άμα δείξουνε τον Χόντορ
θα τους στείλω για γκουλάγκ one-way στη Μόρντορ.

Κάνω ένα cameo και φεύγω...

6.
Ο Τζάκεν Χ'γκαρ

(Ο Τζάκεν Χ'γκαρ μαθαίνει απ’ την παραγωγή ότι θα φάει σουτ, και μες στην απογοήτευσή του οδηγάει μεθυσμένος να ξεχάσει. Ως που ξαφνικά τού έρχεται μια ιδέα για να παραμείνει στους τηλεοπτικούς δέκτες, όμως σε κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς δεν εξελίσσεται όπως περίμενε...)

Ο Τζάκεν Χάγκαρ ήταν ψηλός
δυο μέτρα παλικάρι.
Κι είχε μαλλί κομοδινί
κι εξτένσιον όλο χάρη.

Ο Τζάκεν Χάγκαρ ήταν Κανείς
Τσίπρας μαζί και Κούλης
και σου απαντούσε σ' ό,τι του πεις
μ' ένα Βαλάρ Μοργκούλις.

Μια νύχτα οδήγαγε στο Χαρρενχόλ
και τούρθε μια ιδέα.
Ήπιε πολύ και μπήκε γκολ,
βρήκε σε μια κεραία.

― Πού πάει με το σαράβαλο;
Για δείτε ένα καρνάβαλο.

Λένε στον Μέιστερ το γεγονός
μπας και τον σώσει, μα είπε:
«Δε τη γλυτώνει, sorry bros,
δεν ειν' κι ο Μάσα Φελίπε...»

― Μούπαν θα φύγω απ' τη σειρά
γι' αυτό είχα ιδέα για μετά.
Να ξεχαστώ ειν' άδικο...
θα κάνω πρωινάδικο!

«Πώς θα την λεν» τον ρώτησαν
«Τζάκεν, την εκπομπούλα;»
Και πριν πεθάνει, τους απαντά
γελώντας: «Μπράαβος Ρούλα»

Κι έμεινε δίχως μούρη
για ένα καλαμπούρι.

___________________

Ρίττεν μπάι: Άρης Φίλιππας

Τζων Λέννον, Πωλ Μακάρτνυ: «Η Λούσυ στον ουρανό με διαμάντια»

Πρωτότυπος στίχος:

"Lucy — In the Sky with Diamonds"

από τον δίσκο τών Beatles

"Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band"

1967

Τα Σκαθάρια!

«Η ΛΟΥΣΥ — ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ»

Φαντάσου ότι είσαι σε μια βάρκα, σ' έναν ποταμό,

γύρω μανταρινόδεντρα, μαρμελαδένια ουράνια,

Και κάποιος σε καλεί μα εσύ δεν απαντάς αμέσως·

Είναι ένα κορίτσι με καλειδοσκόπια μάτια.

Κίτρινα κι ολοπράσινα τα σελοφάνινα άνθη

επάνω απ' το κεφάλι σου να υψώνονται σαν πύργοι.

Ψάχνεις το κοριτσάκι που στα μάτια έχει τον ήλιο,

μα έχει χαθεί.

Στη γέφυρα την ακλουθείς, πλάι σε μια κρήνη όπου

ροκάρουν αλογάνθρωποι μάρσμελοου μασώντας,

Όλοι τους σου χαμογελούν απ' τα λουλούδια ως πλέεις,

που τόσο υπερύψηλα έχουν ανθοβολήσει.

Στην όχθη εμφανίζονται ταξί από εφημερίδες

κι όλα σε περιμένουνε αλάργα να σε πάρουν.

Με το μυαλό στα σύννεφα, στην πλάτη σκαρφαλώνεις

κι έχεις χαθεί.

Φαντάσου ότι είσαι σ' ένα τρένο, με αχθοφόρους γύρω

πλαστέλινους που γυάλινες μάλλον φορούν γραβάτες,

Και ξαφνικά εμφανίζεται στις αποβάθρες κάποιος:

Το κορίτσι με τα δυο καλειδοσκόπια μάτια.

Η Λούσυ — Στον ουρανό με διαμάντια

Η Λούσυ — Στον ουρανό με διαμάντια

Η Λούσυ — Στον ουρανό με διαμάντια...

Μεταγραφή στα ελληνικά:

Άρης Φίλιππας

Ρέντσο Νοβατόρε, Ο Απαλλοτριωτής

Ένα απόσπασμα απ' την συλλογή κειμένων τού ιλλεγκαλιστή Ρέντσο Νοβατόρε (1890-1922), με τίτλο Renzo Novatore. Ο ιππότης του μηδενός - επιλεγμένα κείμενα 1917-1922, εκδ. Διάδοση, 2006.
Ο μεταφραστής των κειμένων δεν αναφέρεται.

Απ' το κείμενό του αυτό που δημοσιεύτηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1919 στο περιοδικό Iconoclasta, ερχόμαστε κατευθείαν σε επαφή με το ωραίο του πνεύμα, τη δύναμη της σκέψης του, την αγάπη του για τον Φρειδερίκο Νίτσε, την ποίηση, τους έρωτες και τους δαίμονες που ορίζουν τον ίδιο τον αγωνιστή και τον κρίσιμο λόγο του. Αντιγράφω μέσα απ' το βιβλίο:

Ο ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΗΣ

[Iconoclasta, Πιστόια, ν. 10, 26 Νοεμβρίου 1919]

Η ελευθερία μου και τα δικαιώματά μου είναι

τόσα όσα και η ισχύς μου.

Ακόμη και την ευτυχία και τη μεγαλοσύνη

θα τις έχω μόνο στο μέτρο της δύναμής μου!

  Ο Απαλλοτριωτής είναι η πιο ωραία αρσενική φιγούρα, απροκατάληπτη και αρρενωπή που συνάντησα ποτέ στον Αναρχισμό. Αυτός είναι που δεν έχει τίποτε να περιμένει. Αυτός είναι που δεν έχει κανένα βωμό για να θυσιαστεί. Αυτός δοξάζει μονάχα τη Ζωή με τη φιλοσοφία της Δράσης.

   Τον γνώρισα σε ένα μακρινό αυγουστιάτικο μεσημέρι ενώ ο ήλιος μετέτρεπε σε χρυσάφι την πρασινίζουσα φύση, που γιορτινή και αρωματισμένη τραγουδούσε εύθυμα τραγούδια παγανιστικής ομορφιάς. Μου είπε: "Ήμουν πάντα ένα πνεύμα ανήσυχο, περιπλανώμενο και εξεγερμένο. Μελέτησα τους ανθρώπους και την ψυχή τους τόσο σε βιβλία όσο και στην πραγματικότητα. Αυτό που βρήκα ήταν ένα αμάλγαμα κωμικού, αγοραίου και δειλίας. Από όλα αυτά μου έμεινε μια αίσθηση ναυτίας. Από τη μία κυριαρχούν τα απειλητικά ηθικά φαντάσματα δημιουργημένα από το ψέμα και την υποκρισία. Από την άλλη τα κτήνη προς θυσία που λατρεύουν με φανατισμό και δειλία. Αυτός είναι ο κόσμος των ανθρώπων. Αυτή είναι η ανθρωπότητα. Για αυτό τον κόσμο, για αυτούς τους ανθρώπους, για αυτή την ανθρωπότητα εγώ αισθάνομαι απέχθεια. Πληβείοι και αστοί είναι ισότιμοι. Αμφότεροι είναι άξιοι. Ο σοσιαλισμός δεν είναι αυτής της γνώμης. Αυτός ανακάλυψε το καλό και το κακό. Και για να καταστρέψει αυτούς τους δυο ανταγωνισμούς δημιούργησε δυο άλλα φαντάσματα: Ισότητα και Αδελφότητα μεταξύ των ανθρώπων...

    Αλλά οι άνθρωποι θα είναι ίσοι απέναντι στο κράτος και ελεύθεροι στο Σοσιαλισμό... Αυτός -ο σοσιαλισμός- απαρνήθηκε τη Δύναμη, τη Νεότητα, τον Πόλεμο! Αλλά όταν οι αστοί, οι άθλιοι του πνεύματος, δεν θέλουν να ξέρουν ότι είναι ίσοι με τους πληβείους, τους άθλιους της σάρκας, τότε ακόμη και ο σοσιαλισμός δέχεται, κλαψουρίζοντας, τον πόλεμο. Ναι, ακόμη και ο σοσιαλισμός δέχεται τους φόνους και τις απαλλοτριώσεις. Αλλά στο όνομα ενός ιδανικού ισότητας και ανθρώπινης αδελφότητας... Από εκείνη την άγια αδελφότητα που ξεκίνησαν οι Κάιν και Άβελ!...

    Μα με το σοσιαλισμό σκέφτεται κανείς κατά το ήμισυ, ελευθερώνεται κατά το ήμισυ, ζει τα μισά!... Ο σοσιαλισμός είναι αδιαλλαξία, είναι ανικανότητα να ζεις, είναι η πίστη στο φόβο. Εγώ πάω πιο πέρα! Ο σοσιαλισμός θεώρησε καλό την ισότητα και κακό την ανισότητα. Καλοί οι δούλοι, κακοί οι τύραννοι. Εγώ διέσχισα το κατώφλι του καλού και του κακού για να ζήσω έντονα τη ζωή μου. Εγώ ζω σήμερα και δεν μπορώ να περιμένω το αύριο. Η αναμονή είναι για τους λαούς και την ανθρωπότητα, γι' αυτό και δεν είναι δικιά μου δουλειά. Το μέλλον είναι η μάσκα του φόβου. Το θάρρος και η δύναμη δεν έχουν μέλλον για τον απλό λόγο ότι τα ίδια είναι το μέλλον, που εξεγείρεται ενάντια στο παρελθόν καταστρέφοντάς το.

    Η καθαρότητα της ζωής εξελίσσεται μόνο με την ευγένεια του θάρρους, που είναι η φιλοσοφία της δράσης".

    Παρατήρησα: "Η καθαρότητα αυτής της ζωής μου φαίνεται να πλησιάζει το έγκλημα!"

    Απάντησε: "Το έγκλημα είναι ανώτατη σύνθεση ελευθερίας και ζωής. Ο ηθικός κόσμος είναι ο κόσμος των φαντασμάτων. Εκεί υπάρχουν φαντάσματα και σκιές φαντασμάτων: εκεί υπάρχει το Ιδεατό, η οικουμενική Αγάπη, το Μέλλον. Ιδού η σκιά των φαντασμάτων: εκεί υπάρχει άγνοια, φόβος, δειλία. Βαθύ σκοτάδι. Σκοτάδι αιώνιο, ίσως. Και εγώ έζησα για μια μέρα, εκεί στη φρικτή και ρυπαρή φυλακή. Έπειτα οπλίστηκα με έναν ιερό πυρσό για να κάψω τα φαντάσματα και να βιάσω τη νύχτα. Όταν έφτασα μπρος στα σκουριασμένα κάγκελα του καλού και του κακού, τα γκρέμισα μανιασμένα και διέσχισα το κατώφλι. Η αστική τάξη μού πέταξε το ηθικό της ανάθεμα και ο ηλίθιος λαός την ηθική του κατάρα.

    Μα και οι μεν και οι δε, είναι ανθρωπότητα. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος. Η ανθρωπότητα είναι ο εχθρός μου. Αυτή θέλει να με σφίξει μέσα στα χιλιάδες της τρομερά πλοκάμια. Εγώ ψάχνω μόνο να αποσπάσω απ' αυτή ό,τι καλύπτει τις επιθυμίες μου. Είμαστε σε πόλεμο! Ό,τι έχω τη δύναμη να αποσπάσω, είναι δικό μου. Και ό,τι είναι δικό μου το θυσιάζω στο βωμό της ελευθερίας μου και της ζωής μου.

    Εκείνης της ζωής μου που αισθάνομαι να πάλλεται μέσα στις φοβερές φλόγες που μου καίνε την καρδιά, ανάμεσα σ' εκείνο τον άγριο σπαραγμό όλου μου του είναι, που φουσκώνει την καρδιά μου με θεϊκές καταιγίδες και κάνει να αντηχούν στο πνεύμα εκκωφαντικές πολεμικές φανφάρες και πολυφωνικές συμφωνίες μιας ανώτερης αγάπης, παράξενης και άγνωστης, που γεμίζει τις φλέβες με αίμα θεριεμένο και δυνατό, το οποίο σκορπίζεται στο σύνολο των μυών μου, των νεύρων και της σάρκας μου, δονήσεις διαβολικές μιας χαρούμενης επέκτασης, εκείνης της ζωής μου που διαβλέπω μέσω των τρελών οραμάτων των φανταστικών μου ονείρων, που χρειάζεται και λαχταρά αιώνια εξέλιξη. Το σύνθημά μου είναι να περπατώ απαλλοτριώνοντας και καίγοντας, αφήνοντας πίσω μου ουρλιαχτά ηθικών προσβολών και κομμάτια παλιών αντικειμένων να καπνίζουν. Όταν οι άνθρωποι δεν θα κατέχουν πια τα ηθικά πλούτη -μοναδικοί πραγματικοί θησαυροί όντως απαραβίαστοι- τότε θα πετάξω τα αντικλείδια μου. Όταν στον κόσμο δεν θα υπάρχουν πια φαντάσματα, θα πετάξω τον πυρσό μου. Αλλά αυτό το μέλλον είναι μακρινό, αλλά ίσως και να μην είναι! Και εγώ είμαι ένας γιος αυτού του μακρινού μέλλοντος, θεμελιωμένο σε αυτό τον κόσμο πάνω στο Τυχαίο, στην ισχύ τού οποίου εγώ υποκλίνομαι".

    Έτσι μου είπε ο Απαλλοτριωτής σ' εκείνο το μακρινό αυγουστιάτικο μεσημέρι, ενώ ο ήλιος μετέτρεπε σε χρυσάφι την πρασινίζουσα Φύση, που, γιορτινή και αρωματισμένη, τραγουδούσε χαρούμενα τραγούδια παγανιστικής ομορφιάς.